donderdag 8 mei 2008

Garden-issues & miserable doggie

Jullie dachten vast dat ik het zo druk had met het leven vieren dat ik m'n blog verwaarloos.... Euhm... Nou jullie hebben gelijk! (Deels dan...)

Het zonnetje komt weer door en dan gaat het jaarlijkse ritueel van het opknappen van de tuin beginnen. Want ik heb een prettig overzichtelijk klein huisje, maar een monster van een tuin (lees: GROOT) Toen ik hier kwam wonen was het een stuk braakliggend grond, met een verschrikkelijk lelijke veroeste garage aan het einde van de oprit.

Na 10 kuub aarde, een grasveld en blaren op onze handen van het maaien hebben we sinds vorig jaar een prachtige voortuin. Vriendlief heeft keihard gewerkt om een mooie grind oppervlakte te maken met een rond terras en een mooie border.

Toen kwam er in november een prachtig tuinhuis in de plaats van de draak van een garage, dus daar tig kuub zand weg geschept en maaaaaaanden tegen de rommel uit de garage aan zitten kijken. Het tuinhuis is een waar juweeltje; helemaal fantastisch! Maarja, aan de zijkant hadden we nu nog 12 m2 over waar nu alleen nog aarde lag.

En dat is het project geweest van de twee afgelopen weken; naast het tuinhuis hebben we nu een vierde (!!!!!!!) terras gecreeerd. Even helemaal los van de landelijke stijl is daar nu een terras in een Oosters tintje met bamboe, houten vlonders en een Japanse Esdoorn. M'n mannetje heeft er echt een fantastisch hoekje van gemaakt. We missen nu alleen nog de "hottub"in dit hoekje.... Hahahahaha!

En tussendoor hebben we de buitenmuur van de schuur en het hek van de oprit ook nog eens even geschilderd....

Dus ja, daar in dat hoekje en op de muur waren we dus ons leven aan het vieren en kon ik jullie nu pas mee laten genieten.

Naast alle gezelligheid had ik het ook druk met een minder leuke kant van het leven; Kenai (hondenkind) is maandag aan haar oogjes geopereerd. Ik heb drie nachten gedroomd over deze operatie en kon 's ochtends al huilen bij het idee dat ik m'n lieve schat in die kliniek achter moest laten. Ik kan je vertellen dat het niet grappig is om je hondje te zien vechten tegen de narcose om vervolgens tegen je aan in elkaar te zakken. En als ze dan eindelijk rustig slaapt wordt ze als een zoutzak op de operatietafel getild en rijden ze zo met d'r weg! De tranen springen nu nog in m'n ogen. Gelukkig is alles goed gegaan en kon ik d'r 's middags weer ophalen.

Maar toen begon de ellende pas! Het arme beest moest een kap om d'r koppie... Ze was volledig van slag door dat ding, ze klapte overal tegen op en stond om de haverklap vast tegen de hoek van de bank, de deurpost, alles eigenlijk. Je zag dat ze er echt helemaal niets van snapte; zo zielig. Ze plaste niet, ze dronk niet, ze at niet, ze sliep niet... Op een gegeven moment stond ze alleen nog maar stil in het midden van de kamer en liep zachtjes piepend achteruit... M'n hart brak! Maarja je wilt het ook niet riskeren dat ze de hechtingen uit d'r oogleden trekt... Gelukkig is ze er inmiddels wat meer aan gewend en wij ook. We gaan lekker lopen zonder kap, dan kan ze lekker eten en drinken en vervolgens gaat ie weer om. Ze kan met dit mooie weer lekker buiten lopen, dus knalt ze ook niet overal tegen op. Gister liep ze alweer als vanouds over de oprit te huppelen... Nog 7 daagjes, dan mag het lampje weer uit (kap eraf ;)...) en dan kan ons hondenkindje ook weer als vanouds rondhobbelen door het huis. Kan niet wachten.